Welkom in het prehistorisch dorp

Zoals jullie al in de titel kunnen lezen gaan we hier echt vele jaren terug in de tijd. Alles is hier nog zo eenvoudig en wordt echt met de hand gedaan. Check de foto's en je begrijpt wat we bedoelen.

Hieronder de verhalen van de afgelopen 2 dagen. :)

Gister om 7 uur opgestaan en de vier kleine kinderen naar school
gebracht. Het was een wandeling van ongeveer 15 minuten. Bij aankomst op school even in het lokaaltje kunnen kijken en daarna terug naar het weeshuis. We hebben afgesproken met de lerares om een andere keer te blijven om te zien hoe het lesgeven daar gaat.

Terug op het weeshuis nog even gespeeld met de 3 kinderen die niet naar school gaan. Bonface is een jongentje van ongeveer 2 jaar oud en woont nu sinds 6 maanden in het weeshuis. Zijn vader komt hem soms bezoeken, maar kan niet voor hem zorgen. Wat ik begreep van 1 van de huismoeders is dat zijn moeder is gestorven aan keelkanker. Het is echt een super grappig ventje wat constant je aandacht zoekt en dan met een big smile op je af komt lopen. Dan kun je hem die aandacht niet weigeren. Wat bij hem heel erg opvalt is dat hij geen luiers draagt. Dat is voor de Kenianen vaak te duur om te kopen. Echter is hij totaal niet zindelijk en loopt de halve dag met een natte broek rond. Was voor ons wel even slikken om hier niks aan te kunnen doen.
Een ander meisje dat hier blijft is Fridra. Zij is 1,5 jaar oud en een dochter van één van de huismoeders. Zij leeft samen met haar dochter hier in het weeshuis en zijn hier 7 dagen in de week.

Jackson kwam vandaag langs om samen met ons plannen te maken over wat we allemaal kunnen doen en zien tijdens onze maand hier. Daarbij zijn er dingen die wij kunnen doen met de kinderen, maar ook leuke uitstapjes voor onszelf wanneer de kinderen op school zijn. Zo willen we naar de sloppenwijk gaan om voedselpakketten uit te delen. Dit zullen we doen vanuit ons sponsorgeld. Daarnaast kunnen we naar de gevangenis en ziekenhuis om dat gewoon eens te zien. Uitstapjes met de kinderen kunnen zijn naar Aberdare Country club en daar wandelen met de kinderen, zwemmen en picknicken bij Nyeri Hill.

Vandaag zijn we met Jackson en een vriend van Jackson naar de watervallen hier in de omgeving geweest. De route daarnaar toe was voor ons al heel spectaculair, want zulke slechte wegen hadden wij nog niet eerder gezien. Aangekomen bij de eerste waterval hebben we daar super mooie foto’s kunnen maken en heeft Alex, Jackson behoorlijk laten schrikken door super dichtbij de waterval te gaan staan om een goede foto te kunnen maken. Daarna door gereden naar een volgende waterval. Dit keer was het een steile klim naar beneden over verschillende rotsen. Het was dan ook super glad door al het water dat op de stenen ligt. Alex heeft de avontuurlijke route genomen en Lisanne heeft halverwege maar de gemakkelijke weg genomen. Niet dat dit super goed begaanbaar was. Ook hier weer veel moois kunnen zien.
Ook zijn we bij de Cave geweest. Dit is een soort grot die ze gebruiken in de oorlog. De mensen konden zich hierin verstoppen zonder dat andere hun konden zien. Wij vonden het niet heel erg bijzonder, maar Jackson kon hier vol trots over vertellen.

Na de Cave zijn we via een toeristische route terug gereden naar het weeshuis. Je hebt hier 1 goed begaanbare weg van de stad naar het weeshuis. Dit is hier in de omgeving de enige weg die gemaakt is van asfalt. Alle andere wegen zijn zandpaden of van hobbelige stenen. Hij wilde onderweg nog een brug laten zien die hij super gevaarlijk vindt. Ook dit laat weer een verschil in opvatting zien. Wij vonden deze brug namelijk prima, terwijl de brug bij de 1e waterval in onze ogen niet lang meer mee zou kunnen.
Terug bij de bus stond er een vrouw die ons haar kind wilde laten zien. Zij had de bus van upendo gezien en wilde hulp voor haar zoon. Jackson vertelde ons dat hij haar had uitgelegd dat hij geen hulp kon bieden. Toch wilde de vrouw ons haar zoon graag laten zien. Voor ons ook een mooie manier om eens even bij de lokale bevolking binnen te kijken. Haar zoon zat buiten op de grond en we hadden snel genoeg door dat hij verstandelijke en lichamelijk beperkt was. Hij was nu 18 en was al die tijd thuis gebleven. Hij is blind en kan moeilijk lopen. Voor ons was het bijzonder dat zij dit aan ons wilde laten zien. In de meeste gevallen worden kinderen met een beperking hier in Kenia weg gestopt in dichte kamers. Mensen schamen zich voor hun kind en willen die niet aan de buitenwereld laten zien. Dit was duidelijk andersom. We hebben ons laten vertellen dat er hier in Kenia maar 3 scholen zijn voor deze speciale kinderen. Wat een verschil met ons land.

In het weeshuis nog even gespeeld met de kinderen en daarna gaan eten bij Baboe (opa) en shosho (oma). Dit zijn de ouders van Jackson en zij wonen op hetzelfde terrein. Voor het eerst een fatsoenlijke avondmaal gehad. Chapati (soort pannenkoek) en een moekje van aardappel, tomaat, ui en wortel. We werden daar super gastvrij ontvangen en hebben na de maaltijd nog Keniaanse thee gedronken.

Na diner snel gaan douche. Aan het koude water kunnen we maar niet wennen. Het is ook niet tegen het lauwe aan, maar het is gewoon echt een ijskoude douche. Je wordt er dan ook niet bepaald schoon van kunnen we wel zeggen. Gister in de supermarkt maar een emmer gekocht en dit keer koud water met water uit onze waterkoker (ja die hebben we mee,,, erg he:). Snel in zepen en dan gooit de ander de emmer over je leeg. Daarna vroeg naar bed. We merken dat de dagen hier toch nog best wel vermoeiend zijn. De kinderen vragen veel om je aandacht en alle indrukken slopen je ook. Daarnaast zijn we de enige vrijwilligers op dit moment in het weeshuis en is er ’s avonds voor ons dus ook niet zo heel veel aanspraak. Ook de huismoeders liggen namelijk rond half 10 in bed. Opzich wel jammer, maar het is nou eenmaal zo.


Vanmorgen hebben we de kleine kinderen wederom naar school gebracht. Zij vertrekken rond kwart voor 8 richting school. Bij aankomst op school werden we zeer hartelijk ontvangen door de leerkracht. Dit keer vroeg ze of we even wilden blijven. Alex heeft werd gelijk aan het werkgezet en heeft tekeningen gemaakt voor aan de muur. Je moet je voorstellen dat het een A3 poster is met daarop een aantal afbeeldingen en woorden. Dan ben je toch best wel weer even blij dat wij thuis alles van het internet af kunnen halen. Ondertussen werd Lisanne luid toegezongen door alle kinderen in het schooltje. De school bestaat uit 2 klassen met in iedere klas ongeveer 10 kinderen. Ze worden hier super gelovig opgevoed dus alle liedjes gingen dan ook over de Heer.
Terug in het klasje waar Alex aan het kleuren was heeft Lisanne de kinderen wat Nederlands geprobeerd te leren. We hebben Nederlandse liedjes gezongen als “In de maneschijn”, “Zage zage”, “De wielen van de bus” en “ We maken een kringentje”. Ook hebben we wat liedjes gezonden waarbij ze bewegingen konden maken en natuurlijk was ook in Kenia het liedje “Mag ik even aaien?” favoriet. Al vrij snel was duidelijk dat hoe gekker jij doet, hoe leuker de kinderen het vinden.
Na het zingen samen geteld. Eerst in het Engels en toen in het Swahili. Gelukkig hadden de kinderen in het weeshuis Lisanne al leren tellen tot 10 en kon zij zichzelf aardig redden. De leerkracht was zelfs verbaasd dat het lukte. Samen met deze kinderen ook nog even gespeeld. Ze hebben hier echt super weinig materialen en dan moeten ze daar met 10 kinderen mee spelen. Ze vinden het dan ook erg lastig om te delen en proberen constant om elkaar speelgoed af te pakken.

Terug in het weeshuis de huismoeders geholpen met het schoonmaken van de keuken en daarna het uit sorteren van hun voedsel. Zij kopen grote zakken met bv rijst en een soort erwten en die sorteren zij met de hand uit. Je haalt de steentjes en de verkeerde erwten er uit en de rest gaat in de pan. Gelukkig was het helemaal niet zo heel erg veel en konden we aan het eind geen erwt meer zien. Het valt ons op hoeveel de kinderen hier eten. Ze eten echt maar 3 keer per dag, maar dan wel in porties die Alex ook kan eten. Wij keken onze ogen in ieder geval uit. Blijkbaar hebben de kinderen het wel nodig, want echt dikke kinderen zitten er hier niet tussen.

Vanmiddag lekker met de kids door gebracht. Helaas vanavond weer hetzelfde avond eten; Ugali en “spinazie”. Nu we dit typen hebben we dus nog steeds honger.

Morgen gaan we met de grote kids mee lopen naar hun school. Vanavond dus op tijd naar bed want hun staan om 5,30 op! Om 6 uur vertrekken zij naar school voor een wandeling van ongeveer 40 minuten. We zijn benieuwd!

Voor nu alvast:
Lala Salama (Slaaplekker) en tot het volgende verhaal!

Dikke kus