Een busje vol met kinders
Door: Alex en Lisanne
Blijf op de hoogte en volg Lisanne & Alex
16 Juni 2013 | Kenia, Nyeri
De rat is gevangen! Gelukkig was het er maar één en was hij voor de nacht al te pakken. Heerlijk kunnen slapen dus!
Vrijdag is het patatdag voor de kinderen. Om half 10 in de ochtend begonnen met het schillen van zo’n 90 kilo aardappels. Een aardig karweitje. Nadat alle aardappels geschild waren even gegeten met de huismoeders en daarna weer verder met het in stukjes snijden van de aardappels. Rond een uurtje of 3 begonnen met het frituren. Voor ons de eerste keer dat we echt zelf gekookt hebben op de buitenkeuken. Er komt alleen super veel rook vanaf dus zodra wij boven de pan hingen begonnen we te hoesten en deden onze ogen zeer. Voor hun grappig om te zien, maar gelukkig wilde Rebecca en Grace (huismoeders) ons wel helpen. Wederom weer tot een uurtje of 7 patat gebakken en daarna met de kinderen gesmuld.
Hebben jullie wel eens 32 kinderen en 8 volwassenen in een busje gezien? Nou wij nu wel. Verbazingwekkend hoe ze dat hier regelen en dat uiteindelijk de deuren ook nog kunnen sluiten. Gisteren zijn we naar Nyeri Hill geweest. Het eerste stuk gereden met de bus en daarna met de kinderen de berg opgeklommen. De allerkleinste zijn met het busje vervoerd, want voor hun is het nog te ver om te kunnen lopen. Het was dan ook een behoorlijk klim naar boven, maar eenmaal boven konden we lekker gaan spelen. Wij hadden alleen meer een grasveld verwacht waar lekker veel ruimte zou zijn voor kids, maar helaas was dit niet het geval. Het was meer een weg met daaraan 2 kleine stukjes gras en dat was het. Wel hadden we allerlei spullen mee genomen, zoals ballen, badminton, springtouwen etc. De kinderen vermaakte zich dan ook prima. Ook spelletjes in een kring en tikkertje vinden ze helemaal geweldig.
Als lunch hebben we een picknick geregeld en kregen de kinderen broodjes met jam of boter. Ongelooflijk wat ze hier weg werken! 13 broden waren er in een kwartiertje doorheen.
Rond half 3 begon het mistig te worden op de berg. De mist trok heel erg snel op en daarom zijn we eerder terug gegaan naar het weeshuis. De weg terug naar beneden hebben de kinderen weer gewandeld. Alex hing achter op de bus en dit vonden de kinderen erg grappig. Voor ons een geluk dat we dicht bij het busje waren, want het begon halverwege super hard te regenen. Wij zaten dus droog en de kinderen waren helemaal doorweekt en smerig van de modder.
Terug bij het weeshuis hebben we in huis nog wat gespeeld en daarna gegeten.
Na het eten samen gespeeld op het kleed. Samen met de oudere meiden tijdschriften gelezen en ze kijken hun ogen uit wat daar allemaal in staat.
De kleintjes weer in bed gelegd met hugs en kisses. Het is nu een standaard ritueel geworden voor het slapen gaan en de kids staan te springen op hun bed zodra één van ons binnen komt. Toch nemen ze geen genoegen met één van ons en blijven ze net zo lang wachten tot we allebei langs zijn geweest. Je merkt dat de kinderen steeds vaker gaan vragen wanneer we weer naar huis gaan. Ook zij merken dat het vertrek steeds dichterbij komt.
Vandaag is het een soort feestdag waarbij de weeskinderen in Kenia in de spot staan. Dit keer wordt het op Upendo gehouden. Vanmorgen komen er dan ook een aantal managers van andere weeshuizen langs en wat er verder gaat gebeuren weten we niet. Ook de huismoeders kunnen ons hierover niks vertellen! We laten het jullie in ons volgende verslag weten!
Dikke kus
Vrijdag is het patatdag voor de kinderen. Om half 10 in de ochtend begonnen met het schillen van zo’n 90 kilo aardappels. Een aardig karweitje. Nadat alle aardappels geschild waren even gegeten met de huismoeders en daarna weer verder met het in stukjes snijden van de aardappels. Rond een uurtje of 3 begonnen met het frituren. Voor ons de eerste keer dat we echt zelf gekookt hebben op de buitenkeuken. Er komt alleen super veel rook vanaf dus zodra wij boven de pan hingen begonnen we te hoesten en deden onze ogen zeer. Voor hun grappig om te zien, maar gelukkig wilde Rebecca en Grace (huismoeders) ons wel helpen. Wederom weer tot een uurtje of 7 patat gebakken en daarna met de kinderen gesmuld.
Hebben jullie wel eens 32 kinderen en 8 volwassenen in een busje gezien? Nou wij nu wel. Verbazingwekkend hoe ze dat hier regelen en dat uiteindelijk de deuren ook nog kunnen sluiten. Gisteren zijn we naar Nyeri Hill geweest. Het eerste stuk gereden met de bus en daarna met de kinderen de berg opgeklommen. De allerkleinste zijn met het busje vervoerd, want voor hun is het nog te ver om te kunnen lopen. Het was dan ook een behoorlijk klim naar boven, maar eenmaal boven konden we lekker gaan spelen. Wij hadden alleen meer een grasveld verwacht waar lekker veel ruimte zou zijn voor kids, maar helaas was dit niet het geval. Het was meer een weg met daaraan 2 kleine stukjes gras en dat was het. Wel hadden we allerlei spullen mee genomen, zoals ballen, badminton, springtouwen etc. De kinderen vermaakte zich dan ook prima. Ook spelletjes in een kring en tikkertje vinden ze helemaal geweldig.
Als lunch hebben we een picknick geregeld en kregen de kinderen broodjes met jam of boter. Ongelooflijk wat ze hier weg werken! 13 broden waren er in een kwartiertje doorheen.
Rond half 3 begon het mistig te worden op de berg. De mist trok heel erg snel op en daarom zijn we eerder terug gegaan naar het weeshuis. De weg terug naar beneden hebben de kinderen weer gewandeld. Alex hing achter op de bus en dit vonden de kinderen erg grappig. Voor ons een geluk dat we dicht bij het busje waren, want het begon halverwege super hard te regenen. Wij zaten dus droog en de kinderen waren helemaal doorweekt en smerig van de modder.
Terug bij het weeshuis hebben we in huis nog wat gespeeld en daarna gegeten.
Na het eten samen gespeeld op het kleed. Samen met de oudere meiden tijdschriften gelezen en ze kijken hun ogen uit wat daar allemaal in staat.
De kleintjes weer in bed gelegd met hugs en kisses. Het is nu een standaard ritueel geworden voor het slapen gaan en de kids staan te springen op hun bed zodra één van ons binnen komt. Toch nemen ze geen genoegen met één van ons en blijven ze net zo lang wachten tot we allebei langs zijn geweest. Je merkt dat de kinderen steeds vaker gaan vragen wanneer we weer naar huis gaan. Ook zij merken dat het vertrek steeds dichterbij komt.
Vandaag is het een soort feestdag waarbij de weeskinderen in Kenia in de spot staan. Dit keer wordt het op Upendo gehouden. Vanmorgen komen er dan ook een aantal managers van andere weeshuizen langs en wat er verder gaat gebeuren weten we niet. Ook de huismoeders kunnen ons hierover niks vertellen! We laten het jullie in ons volgende verslag weten!
Dikke kus
-
16 Juni 2013 - 09:22
Carmen:
Gaaf verhaal weer Alex en Lisanne..
Ik moet er niet aan denken om 90 kilo aardappels te schillen!!
Dikke kus -
16 Juni 2013 - 09:43
Vera:
En n bussie, een bussie een bussie vol met ... Haha wat een grappige foto!
Ben benieuwd naar t volgende verhaal
Kus kus -
16 Juni 2013 - 12:11
Kim:
Hoi hoi! Wat een werk zeg dat koken! Ik ben blij dat ze op onze schoolreisjes altijd een frituur hebben.. Haha Liefs, Kim
-
16 Juni 2013 - 19:57
Elly:
Hoi Wat een gaaf verhaal weer!!!!!! Thuis nemen jullie denk ik het vervolg geschilde aardappels! Oma vraagt zich af of jullie niet moe worden van al het werken? de kinderen zullen dat wel aanvoelen en ook weten want ze zijn gewend dat mensen komen en gaan. blijf genieten en tot het volgende verhaal waarbij wij dan ook te weten komen wat er allemaal gebeurt is op de dag van de weeskinderen
Dikke kus van ons
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
